لذت بردن از غذایی که می خوریم و لذت از رنج ورز دادن و نرمش عضلات مان شرط لازم برای احساس سلامت است. رنج بی لذت درد است و درد بی فایده دیر یا زود مرضی می شود که شیره جوانی را خواهد مکید. وقتی به جای لذت بردن از عطر و طعم غذایی که میخوریم، در ذهن مان کالری ها را می شماریم و غذا را به عنوان ابزاری برای چاقی یا لاغری میبینیم، وقتی به جای لذت بردن از تحرک، انعطاف و چالاکی بدن مان هنگام ورزش، به مانیتور تردمیل و ساعت خیره شویم و کالری سوزانده شده را محاسبه کنیم، اینجاست که معنای شعف در زندگی را هنوز درک نکرده ایم و از معجزه امکان بودنمان در این بیکران هستی شگفت زده نشده ایم. ما انسانیم به معنای واقعی کلمه، اگر خودمان را یک ربات برنامه ریزی شده ببینیم که شارژ مشخص روزانه اش را باید صرف انجام وظایفی مشخص کند دیر یا زود با این حس اسارت، روح مان کدر و خسته خواهد شد و حتی در 30 سالگی خود را بی رمق و بی انگیزه نسبت به زندگی خواهیم دید. خوراکی که با اجبار رژیم غذایی می خوریم، نه با میل و رضایت و تمرینی که تنها به دلیل رسیدن به درصد چربی مشخص انجام میدهیم، نه با عشق به حفظ شادابی و جوانی، درد بی فایده است.